Eski yayınlarımı okuyup da, ay ne kadar da saçma şeyler yazmışım dediğim bir gün bugün:) Yıllar olmuş belki de yazmayalı. O özgüveni yüksek, burnu havada, dikbaşlı asi genç kız nerede acaba şu an? Azıcık huysuz, çoğu zaman huzursuz, her aklına geleni söyleyen, kimseyi umursamayan o kız.. Bilmem.
Şimdilerde iki kız çocuk annesi; akşama ne pişireceğinden daha büyük sorusu olmayan bir mantara mı dönüştü yoksa, ya da belki kelebeğe dönüşmüştür tırtıldan, kim bilebilir ki? Tamam dalga geçmeyi bırakıyorum. Bu dalga geçme ve ciddiye almama halim hiç değişmedi en azından. Beni ben yapan en belirgin özelliğim. Tabi şimdilerde içimden yapıyorum bunu. Dünya buna hazır değil çünkü. Ehehe:))
Küçük kızım doğalı sekiz ay oldu. Büyük kızım altı yaşına girmek üzere. Hayat hızlı akıyor şu günlerde. Her şey ne kadar da çabuk geçiyor. Halbuki eskiden böyle miydi? Böyleyse de haberimiz yok şu an. Bence vakit geçmek bilmiyordu o günlerde. O sahilde bu sahilde, bekliyorum şu sahilde diye bağlamak istemiyorum ama elimden gelen bu şu an. Elimi durdursam zihin arka planda çalıyor. İki çocuklu olunca komik olmayan şeyleri komik bulabiliyorsunuz inanın bana. Çocuklar inanın inanın çocuklar, ahahah:))
Kendi kendime konuşmayalı uzun zaman olmuş, iyi geldi. Böyle yazınca da içim pek de iyi espri yapamıyormuş, ortaya çıktı. Ondan dolayı dünya buna hazır değil demiştim ya az önce. Kendim kendimi iyi ki terk etmiyor dedim içimden. Başkası olsa çoktan gitmişti. Kendinden gitmek için de ne demiş Yıldız, Kendimden çıktım yola, bir yere varamadım.
