Şarkılara konu olmuş bir acı. Her uyanılan sabahta hasret. Bayram günlerinde elin memleketinde, fırsat bulup gitmek istenen anne evi. Yollar bitmez, yürünmez. Dağlar mı, yollar mı, denizler mi engel demeye ne hacet. Bazen evindeki, eline muhtaç olduğun eşin engel.
Ne acıdır ki, bu hasrete kız kendi gönüllü olur bazen. Sever, aşık olur. Dayanırım hasrete sanar. Anasının babasının rızasını alır. Bilmez ki elin memleketinde, bir-iki yıl sonra hasretle burnu sızlayacak. Hasta olsa yalnız, çorbasını yatağına getiren annesi uzakta. Çocuğu doğsa, bir-iki gün analı babalı yeni anne. Sonra el mahkum dönecekler eve. Anasız babasız kalacak yeni anne. Eşi tarafı gelecek, kalabalıklar içinde bile annesinin yokluğunu hissedecek. Elin memleketi yazın bile soğuk, anne evi kışın bile sıcacık..
Her kız kendi toprağında çiçek açar doğduğunda. Elin memleketine gelin gidince dalından kopar. Yeni toprakta tutunmaya çalışır. Bazen başarır, bazen solar. İstisnasız her uyandığı sabah özler içi. Arar her gün belki, yüreğinde yeşerip filizlendiği annesini. Hep görürüm, gurbete gidenlerin memlekete geldiğindeki o tarifsiz neşesini.
Bir de zorba babaların, elini kolunu altından kelepçelerle bağlayıp zorla elin memleketine verdikleri kızlar yok mu? Yürekler dayanmaz. Dünyanın o anki en büyük acısıdır adeta. Gitmiştir artık. İstese de gelemez. Solan çiçekler yürüyemez.
Hani o hep bildiğimiz, dinlerken elin memleketine gelin gidenlerin gözlerinin yaşardığı, “uçan da kuşlara malum olsun, ben annemi özledim” ağıtları, “babamın bir atı olsa binse de gelse” hayalleri, “kardeşlerim yollarımı bulsa da gelse” dizeleri.. Ne kadar çaresizce beklentiler. Toprağına hasret kalan çiçeğin ümitsizce dilinden dökülen ama anlamı düşünülmeyen o ağıt.
Bir de hep şunu düşünürüm, ölse mesela nereye defnedecekler o el kızını. Getirip annesinin toprağına koymayacaklar ki. Gömecekler elin memleketine. Elin memleketine gelin verilen kızların ardından “buralı değildi başka yerliydi” diyecekler. Ölse bile kendi toprağı değil ki orası, Elin memleketi.
