Şu son on günde neler olmadı ki. Mesela tam on gün öncesine gidecek olursak, gecenin 12 buçuğunda ani bir telaşla hastaneyi bulduk. Doktor normal doğamayacağını söyledi, ameliyat sonrası kucağımıza aldık seni. Sonrasında işler biraz zordu, spinal sezeryan sonrası yürümek mesela. Ha bir de yapılan anestezi iğnesinin yan etkisi olarak müthiş şiddetli baş ağrısı.. Düşünsene hapşırmak, öksürmek bile acı veriyordu karnıma. Buna rağmen seni kokladığımda her şey geçiyordu.
Ziyaretimize gelenlerle evimizdeki çiçek-çikolata miktarı artıyordu. Teyzen, dayın, halan gelemedikleri için kargo ile sevgilerini gönderdiler sana. Sağolsunlar bir sürü de geçmiş olsun mesajımız oldu. Ayıcıklarını beşiğine koydum, baş ucuna da Kur'an-ı Kerim..
Geceleri tam anlamıyla uyumuyoruz. Sürekli uyanıyoruz senin sesinle. Hemen de acıkıyorsun kıyamam sana :) Altını değiştiriyoruz, sonra bir de gaz sancıların var ki Allah korusun. O minicik ayaklarını karnına çekerek, titriyorsun acı çekiyorsun. Ağlıyorsun, ben de ağlıyorum. Acı çektiğini görüp sana o kadar üzülüyorum ki bebeğim. Konu ile ilgili sana iyi geleceğini duyduğumuz her şeyi uygulamak istiyoruz. Biraz da telaşlanıyoruz sana bir şey olacak diye endişeleniyoruz.
Anne olmak böyle bir his demek ki. Çok kuvvetli bir bağ ve feci derecede sevgi. Sen doğmadan önce de seviyordum seni, hele ki karnımdaki "pıt pıtların" çok güzeldi. Ama seni ilk gördüğüm andaki duygularımı kelimelerle anlatmam mümkün değil. Hemen açtığın o boncuk gözlerin ve ilk bakışmamız.. Ömrüm boyunca unutmayacağım bir an.
İyi ki varsın bebeğim, iyi ki geldin. Çok şükür Rabbime.
