Kırılıyorsun.

-Sakin ol kuzum ya, öfkelenme. Kızmakla eline ne geçecek?
+Hayır, anlamıyorsun. Kızmadım, kırıldım. Kırıldım!

-...

Ne kadar yükselirsen, düşüşün o denli acıtıyor. Ne kadar umut edersen, O kadar üzülüyorsun. Beklentilerin, karşılanmadığı oranda küstürüyor seni.

Sonra bileniyorsun tabi. "Bir Müslüman aynı yerden iki kez vurulmaz." diyorsun. Kalbinin üzerine titriyorsun, dikkatin ve koruyuculuğun artıyor.

Kim sorarsa sorsun, senden mutlusu olmuyor hayatında. Kendini seviyorsun, gülücük saçıyorsun. Umursamaz haller takınıyorsun etrafına. Masken, yüzün gibi senin oluyor.

Dışarısı umrunda olmuyor artık. Çünkü içerisi o kadar yoğunken, dışarıya odaklanamıyorsun zaten. Bıraktığını, bıraktığın yerde bulamıyorsun içeride. Tadilat varmışcasına karışık..

Umut etmiyorsun. Umur etmiyorsun. Duyarsızlaşıyorsun. Hissizleşiyorsun.

Terbiyesizleşiyorsun. Küfürsüz geçmiyorsun. Rahatlayamıyorsun.

Güvensizleşiyorsun. Sevimsizleşiyorsun. 

Kırılıyorsun.

Kişi Zamiri

Bir Attila İlhan doğuyordu kalbimden,
"Üçüncü Şahsın Şiiri"ni yazıyordu.
Sen kalbimin birinci tekil kişisiyken,
Ben ruhunun hiç olmayan üçüncü çoğulu..

Ata, Er, Kul.

Babam, babasını bırakıp gelmişti bir tıp fakültesinde.
Fonda, "Hastane önünde incir ağacı" çalıyordu.
Babam, o saate kadar babasına hiç sarılmamıştı.
Çünkü babası, onun başını hiç okşamamıştı.
O anda karar verdi bu isyana, aklına koydu, yapacaktı.
Bir bahane bulup, babasına sarılacaktı.
Babasına, kırk yaşından sonra karşı çıkacaktı.
Sarılmazsa hayat boyu içinde kalacaktı.
Odaya girdi, heyecanlıydı.
Hemşire, serum takmaktaydı.
Yatan babasının, yastığı kaymıştı.
İşte fırsat bu fırsattı,
Kollarıyla babasını kavradı.
Yukardaki yastığa başı gelecek kadar kaldırdı.
Sonra kollarını biraz daha sıktı.
Ömründe ilk kez babasına sarılmıştı.
Kalktığında, babasının kızacağını düşündü.
Kafasını kaldırmadan çıkışa yöneldi.
Arkadan gelen sesle durdu zaman:
"Oğlum, iyi ki varsın."
..
Ağladı babam,
Ağladı yeşil yolun koca devi,
Ağladı ilk defa..
Hem de hiç utanmadan.
İlk kez sarıldı.
İlk kez ağladı.
Buzdan şato, erimişti artık..
Babam bana sarıldı,
Babam ağladı.

Hakim Bey

Ben bu zamanın insanı değilim hakim bey. Belki bir yüz elli yıl önce doğmalıydım. Harama bakmamışken gözler, harama alışmamışken nefisler.

Ben bu zamanın insanı değilim hakim bey. Ama sanma ki gericiyim, yobazım. Eskiye hayranım sadece. Saygıya, hürmete, haramdan hicap eden gençlere.

Ben bu zamanın insanı değilim hakim bey. Zorlama beni, olamam da zaten. Heybetli haksız, yetimin malını yerken, mahcup olmayanlardan olamam ben.

Ben bu zamanın insanı değilim hakim bey. Benim dünyamda maddiyatın yeri yok. Faize hayır diyenlerin dışlandığı gruba, ait olmak için harama uzanamam ben.

Ben bu zamanın insanı değilim hakim bey. Beni affet gözünü seveyim. Ya da at içeri, bu zamana veda edeyim. Karar senin hakim bey.