Dedem Zeki Karaca’ya..

 Koronadan hastanede yatıyordu dedem. Bugün aldık haberini, Yüce Allah Teala’nın rahmetine kavuştu.. Anneannem öldüğünde; bu dünyadaki cefası, eziyeti, çektiği çile sona erdi. Dedem öldüğünde ise evlatlarının onunla olan imtihanları bitti.. ikisi de Nur içinde yatsın. Canım dedem, Biraz umursuzdu benim dedem. Dünya yansa, bir tutam otu yanmaz derler ya o misal.. öyle de mutlu bir insandı. Gezmeyi çok severdi, çok gezerdi. İştahı hep açık olurdu yemek yemeyi de severdi. Kahve içerdi fal bakardı. “Uzun boylu kısaca, etine dolgun zayıfça birinin nazarı değmiş” derdi. “El tuttun niyet ettin, yüce Allah’ına şükrettin, şuraya bir beşyüz lira at da kahven şenlensin” deyip gülerdi. Her geldiğinde harçlık vermeye çalışırdı bize. Cebindeki son kuruşu bile tanıdık tanımadık demez herkese dağıtırdı. Çok iyi niyetliydi. Onu kandıranlara kefil olurdu, zararını hesap edemezdi. Tabi evine de bakamazdı çoğunlukla. Anneannemin çocuklarını okutmak için son çare alyansını satması, evine defalarca icra gelmesi, yokluk çekmesi hep bu “iyi niyet”in sonucuydu. Ummadık yerden bir borcu çıkardı dedemin. Yıllar önce satıp üzerinden düşürmediği kamyonun trafik borcu, kefil olduğu insanların borcunu ödememesi, bankadan para çekip, filanca istedi verdim demesi.. kimseye hayır diyemezdi, insanlar da onu çokça kullandı. Daha bunlar gibi bir sürü.. Anneannem öldüğünde bu dünyadaki imtihanı sona erdi. Dedem öldüğünde ise eşinin, evlatlarının imtihanı sona erdi demiştim ya en başta. Bu dünyadan bir Zeki Karaca geçti gitti.. Mekanları cennet olsun.