Çocukları sınıflarken ölçütün nedir? Neye göre karar verirsin adam olup olmadıklarına? Ben ahlaki değerleri önemsediğimden, bunları kriter edinirim. Bir de, sınav sonuçlarına göre zeka analizi yapmam ben. Hele de bu sistemdeki sınavların sonuçları, başarının belirleyicisi olamaz.
Bir çocuğun beş yaşından itibaren ağır ders yükü altında kaldığını görmezden gelmem. Benim kızım olsa, inan bana okuyup okumaması önemli değil. Adam olsun önce. Hele de namuslu, temiz, ahlaki açıdan düzgün olsun. Gerisi boş. Bir de ibadetlerinde samimiyse, öp de başına koy. O sınavdan düşük almış, bu dersten kalmış hiç önemli olmaz. Dünyalık sınav için kızıma aptal muamelesi yapmam ben. "Ben bile girsem yüksek alırdım, kafasız mısın" demem. Madem o sınavdan yüksek not alma kapasitem var, alırım kızımı karşıma, anlatırım dilim döndüğünce..
Her şey bir yana, severim kızımı ben. Sayısalı sözeli varsın olmasın. Allah'ın emaneti derim. "Kızı olup İslam üzere yetiştiren cennetlik" demedi mi en Mübarek. Başkalarının çocuğuna eğitim vermek, işimi yapmak adına, kızımı ihmal etmem ben. Bağırıp çağırıp onu korkutmam. Gök gürlediğinde yanıma gelse, sarılırım. Bende çok korkarım, anneler de korkabilir. Her işini yapıp, mükemmel anneyim demem. Ona da sorumluluk veririm. Kendi kendine bir şeyler yapabilmesini sağlarım. Özgüvenini zedelemem. Hayal kurmasını engellemem. Yaptıklarını küçümsemem. Umut etmesini desteklerim. Konuşmak isterse, dinlerim. Saçma sapan bile olsa, susturmam. Elin geri zekalı çocuklarıyla kıyaslamam. Onunla asla alay etmem. Eğitimini aldım az buçuk bilirim, nasıl iletişim kuracağımı. Yalnız bırakmam. Kendini çaresiz hissetmesine asla müsaade etmem, asla! Millet ne der, demem ben kızıma. Yeter ki Rabb'im kötüyle imtihan etmesin.
Etrafım bilir, sabırlıyım çocuklara karşı. Öğrencilerim de bilir çok severim, ilgilenirim. O da (s.a.v) çok severdi çocukları. Ölçütüm o olur. O nasıl terbiye etmiş, hatalarına nasıl müdahale etmiş, ona bakarım. Kendi kendime ölçüt uydurmam. Yeter ki Rabb'im nasip etsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder