"Varoluşçu yaşamaya çalışıyorum son günlerde.
Dünü ve yarını düşünmek istemiyorum.
Duygularımı görmezden gelirken,
Tam o anda sönme patlaması yaşıyorum,
Gözyaşlarına boğuluyorum.
Ama uzun sürmüyor, geçiyor yavaş yavaş..
Sonra kollektif bilinçdışımı yokluyorum.
İnsanları seviyorum her şeye rağmen,
Onları koşulsuz kabul ediyorum.
Anlayacağın biraz da hümanizmin etkisinde kalıyorum.
Kimseler duymuyor beni, genelde içsel konuşmalar yapıyorum.
Zaman zaman da zihinsel geviş getiriyorum,
Yarım kalmış cümlelerimi tamamlıyorum.
Ne zamanı durdurabiliyorum, ne de zamana ayak uydurabiliyorum.
Marjinal bir kimlik olup çıkıyorum.
Biraz da savunma mekanizmalarımı kullanıyorum,
Duygularımı bastırıyorum.
Kimi zaman da ders çalışarak telafiye başvuruyorum.
Ama yansıtmayı hiç kullanmadığımı fark ediyorum,
Sorunlarımı hiç başkalarına yüklemiyorum,
Örneğin; günah keçisi de aramıyorum,
Her şeyi daha çok içsel nedenlere bağlıyorum.
En sonunda da biraz tatlı-limon yapıyorum,
Vardır elbet bunda da bir hayır, diyorum.
Sonra proximal alanıma dönüyorum,
Bakıyorum ki yalnız değilmişim yakınsak gelişim alanımda.
Benim gibi düşünen çok duygudaşım varmış aslında.
Yapacak bir şey kalmadı diye tam benlik daralması yaşayacakken
Yeni hedefler koyuyorum ortaya.
Benlik gelişmesi oluyor sonunda.
Arada sırada duygusal benliğimin zayıfladığını da fark ediyorum.
Sulugöz biri olup çıkıyorum.
Yoksa depresyona mı giriyorum?
Ama böyle düşünmemem lazım biliyorum,
Aksi takdirde uzmanlık alanımın dışına çıkmış oluyorum,
Ve böylece evrensel ilkeleri çiğniyorum.
Bu konuda en iyisi bir refere talep ediyorum.
İşte tam bu sırada, reflektif benliğim yetişiyor imdada.
Koşullu anlaşma yapıyorum onunla.
Bütün problemlere savaş açıyorum, çıkarlarsa karşıma.
Ve sonunda;
Hayat her şeye rağmen,
Hatta Kpss'ye rağmen güzel diyorum.
Kendimi gerçekleştirme yolunda bir adım daha atyorum :)"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder