Bir veda

Çekmecelerimi düzeltmeye başladım bugün. Dolaplarımın da canı çekmesin diye onlara da niyet ettim. Eski defterlerim, kitaplarım, kalemlerim.. İrem'e verilecek kpss kitaplarımı paketledim. Çözülmüş ve içi geçmiş olanları geri dönüşüme gönderdim. Kullanılabilecek durumdaki kalemlerimi de çoluk çocuğa dağıtmak için koydum bir kenara. Velhasıl, anılarımla vedalaştım bugün.

Taşındığımızdan beri, kitaplık çekmecem hiç bu kadar boş kalmamıştı. Sekiz yıldır aynı evde oturuyor olmanın verdiği rahatlıkla yayılmışım iyice odama, toparlamak epey zaman aldı. Kız kardeşim de meğer pek şikayetçiymiş benim yayılmacı politikamdan, dolaplar boşaldıkça sevindi gariban. Gerçi ona da yaramayacak, bu yıl o da ayrılacak bu odadan.

Odama gelen arkadaşlarımın değişmez tepkisidir, "tam bir kız odası." "Erkek odası mı bekliyordunuz" deyip bozmuyorum tabi biliyorum bu tepkinin sebebini. Duvarlar, dolaplar toz pembe, eşyalar çiçekli-böcekli. Bir de oyuncak ayıcığımız filan var bizim ve her gün karşısına geçip selam vermeden odadan çıkmadığımız bir aynamız. Her misafir çocuğunun oynadığı oyuncaklarımızı da es geçemeyeceğim.

Babam seslenirdi kapıdan: "Koğuş kalk!" Yandaki yatağı tekmelerdim bazen, kardeşim hala uyanmadıysa. Meğer ne çok alışmışım kafamı yatağımın başlığına çarparak uyanmaya. Her gece hiç aksatmadan uyanıp, kardeşimin üstünü örtmeye. Odamın penceresinden sitede oynayan çocukları izlemeye..

İlk defa evden ayrılacağım, yani atanırsam inşallah. Evet, tam da bu yüzden bu kadar duygu yüklü, gereksiz bir moddayım. Bir bitiş, mutlu son, güzel başlangıçlar için..